Τέλος Αυγούστου για εκπαιδευτικούς

Τέλος Αυγούστου και όπως κάθε χρόνο οι σκέψεις και οι προσευχές μας είναι με τους εκπαιδευτικούς μας. Η ταλαιπωρημένη αυτή ομάδα του πληθυσμού που υπέστη πόλεμο από τα ΜΜΕ, αποκοπές μισθών από το κράτος και κοινωνική απαξίωση, περνά τούτες τις μέρες τη δυσκολότερη περίοδο του έτους. Η επικείμενη έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς δημιουργεί έντονο στρες στον ψυχισμό των εκπαιδευτικών και προκαλεί εφιάλτες, ναυτία, πόνο στο στήθος και σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι αυτοάνοσα νοσήματα.

Οι πιο πολλοί εργαζόμενοι συνάνθρωποί μας δουλεύουν όλο τον χρόνο, συνήθως οκτάωρο στην καλύτερη περίπτωση, και παίρνουν μερικές μέρες άδεια τις μεγάλες γιορτές και το καλοκαίρι. Το να πάρει κάποιος άδεια μία εβδομάδα τον Δεκαπενταύγουστο και να επιστρέψει στη δουλειά δεν είναι δα κάτι δύσκολο. Πολλές φορές μάλιστα οι εργαζόμενοι ανυπομονούν να επιστρέψουν στο γραφείο γιατί νιώθουν έξω από τα νερά τους σε αεροδρόμια, ξενοδοχεία με φίλους και οικογένεια. Ο χώρος εργασίας είναι πλέον το φυσικό τους περιβάλλον.

Το να επιστρέψει όμως κάποιος στη δουλειά μετά από δυόμισι μήνες διακοπών είναι άθλος. Η παρατεταμένη παραμονή στο σπίτι, στον Πρωταρά, στο Λατσί, στις καφετέριες της πόλης, στα malls και τους καφενέδες των χωριών, στα περβόλια με τα ρεντικά, τα πάρκα, τους εκδρομικούς χώρους, τις ταβέρνες, τις Αυστρίες, τις Ισπανίες, τα ελληνικά νησιά, τα ξενύχτια, τα αργοπορημένα ξυπνήματα, όλα τα πιο πάνω γίνονται συνήθειες που δύσκολα αλλάζουν.

Σαν να μη φτάνουν τα πιο πάνω, επιπρόσθετα το επάγγελμα του εκπαιδευτικού χαρακτηρίζεται από πολλές αλλαγές οι οποίες επιβαρύνουν το ήδη δύσκολο έργο της διδασκαλίας. Ανησυχίες όπως "πώς θα είναι στο νέο μου σχολείο;",  "τι τάξη θα μου δώσουν φέτος;",  "η νέα μου διευθύντρια είναι αυστηρή;", "ποιοι θα είναι οι νέοι μου συνάδελφοι;", "πόση ώρα θα χάνω στον δρόμο;", "οι αργίες πέφτουν σαββατοκύριακα;", "τι θα γίνει φέτος με την αργία της ονομαστικής γιορτής του Αρχιεπίσκοπου και των Τριών Ιεραρχών;", "πόσες παιδονομίες θα βγάζω;" δημιουργούν ακόμη περισσότερο άγχος στον ήδη καταρρακωμένο ψυχισμό των δασκάλων μας. 

Όπως είδαμε πρόσφατα στις εφημερίδες και τηλεοράσεις μας οι Φινλανδοί (πφφφ) πρωτοπορώντας δημιούργησαν ένα ευφάνταστο (τάχα μου) εκπαιδευτικό σύστημα όπου δάσκαλοι και παιδιά χαίρονται να διδάσκουν και να μαθαίνουν σ' ένα χαλαρό κι ευχάριστο μαθησιακό περιβάλλον.

Θα πρωτοπορήσουμε εμείς αυτή τη φορά και θα λύσουμε τούτο το πρόβλημα εφαρμόζοντας κάποια διορθωτικά μέτρα που προτείνει η νεοσυσταθείσα Πρότυπη Νεοκυπριακή Αντιαγχωτική Στήριξη Εκπαιδευτικών (Π.Ν.Α.Σ.Ε.):

- Ομάδες στήριξης που θα στελεχώνονται από ψυχίατρους, κλινικούς ψυχολόγους, yoga teachers, πνευματικούς κλπ. Η δράση Π.Ν.Α.Σ.Ε. θα δραστηριοποιείται τέλη Αυγούστου στις Πλάτρες στα σπιτάκια της ΠΟΕΔ, στο Μακένζυ, στην παραλία του Γιαννάκη στο Λατσί, στο Fig tree bay, στο Lady's Mile και όπου αλλού παρουσιαστεί ανάγκη και θα στηρίζει ομάδες εκπαιδευτικών με οξεία περιστατικά άγχους.

- Σταδιακή επάνοδος στο σχολείο: την 1η εβδομάδα μόνο 2 ημέρες μέχρι τις 10:00 π.μ., την 2η εβδομάδα 3 ημέρες μέχρι τις 12:00 μ.μ., την 3η εβδομάδα 5 ημέρες μέχρι τις 1:05 μ.μ. για ευνόητους λόγους.
- Διακοπές όλο τον χρόνο όσο το δυνατό ίσα κατανεμημένες. Αν παραταθεί η λήξη των μαθημάτων μέχρι τις 2:00 μ.μ. θα είναι δυνατό να αυξηθούν οι μέρες των διακοπών των Χριστουγέννων και Πάσχα σε ενάμιση μήνα κάθε φορά. Αυτό θα μειώσει κάπως το σοκ της επανόδου στην εργασία διότι έτσι οι εκπαιδευτικοί θα πηγαίνουν στη δουλειά πολύ λιγότερες από τις μισές μέρες του έτους.
- Είναι γνωστό ότι οι εκπαιδευτικοί υποχρεούνται να παίρνουν άδεια του γιατρού για να πάνε στην Αθήνα για ψώνια επειδή δεν δικαιούνται άδεια όποτε θέλουν. Από τώρα θα μπορούν να παίρνουν επιπρόσθετη άδεια όλο τον χρόνο (15 ημερών μόνο) όπως όλος ο κόσμος με αποτέλεσμα να απομυθοποιήσουν την άδεια του καλοκαιριού κι έτσι θα ελαχιστοποιήσουν το άγχος τους.

Όλοι ξέρουμε ότι το άγχος των εκπαιδευτικών πηγάζει από την ευσυνειδησία τους. Είναι για το καλό όλων μας να κάνουν τη δουλειά τους στον μέγιστο βαθμό. Άλλωστε το τελευταίο που θέλουμε στο πολύπαθο νησί μας είναι αγχωμένοι εκπαιδευτικοί που μεταφέρουν αρνητική ενέργεια σε παιδιά και γονείς και κατ' επέκταση στη ζεν κυπριακή κοινωνία.