My friend of misery, μια προσωποκεντρική ανάλυση

Το 1991 όταν κυκλοφόρησε το Black Album των Metallica ήμουν στον στρατό. Σε μια έξοδό μου πήρα το διπλό βινύλλιο που το allrecords και το έλιωσα. Το αντέγραψα σε κασσέτα και το άκουα ασταμάτητα με το walkman. Κάτι σχόλια του στιλ "οι Metallica ξεπουλήθηκαν, έγιναν ποπ, φλώροι κλπ" εμένα με άφηναν αδιάφορο παρόλο που τους άκουα από το ξεκίνημά τους. Εγώ τότε άκουα από Slayer μέχρι Dee-Lite και Whitney Houston και δεν ντρεπόμουν για τίποτε.


Το Black Album ήταν μαγεία...Υπέροχα κομμάτια, άψογη παραγωγή.


Συμπάθησα αμέσως το My friend of misery, το οποίο ήταν προς το τέλος του δίσκου και κάπως παραγνωρισμένο. Παρατήρησα όμως πως προτιμούσα να ακούω την εισαγωγή και μετά το τέλος του κομματιού που ήταν μόνο ορχηστρικά μέρη. Εντόπισα κάτι το ιδιαίτερα ευγενές στη μελωδία του μπάσου...


Εισαγωγή και μετά το 3ο λεπτό. Κουπλέ και ρεφρέν με χαλούσαν.



Πριν λίγες μέρες έμαθα το γιατί. Η ζωή κάμνει κύκλους και τα ερωτήματα απαντώνται εν καιρώ. Ψάχνοντας στο YouTube για να ακούσω το κομμάτι βρήκα αμέτρητες διασκευές ερασιτεχνών μπασιστών αλλά και μια καταπληκτική συνέντευξη του Jason Newsted που εξηγεί πώς έγραψε το κομμάτι του μπάσου με σκοπό να γίνει το ορχηστρικό κομμάτι του δίσκου όπως μας συνήθιζαν. Οι Lars και James διεφώνησαν αλλά χρησιμοποίησαν το θέμα για να γράψουν το My friend of misery. Είναι το μόνο κομμάτι του δίσκου που παίρνει credit ως συνθέτης. Η ιστορία (μου) δικαιώνει τον Jason Newsted.





Πρώτες βοήθειες σε neous neokiprious


Στο σχολείο ανέλαβα όπως κάθε χρόνο καθήκοντα πρώτου βοηθού. Ξέρω κατιτίς παραπάνω που τους άλλους δασκάλους άρα είχα τζαι υποχρέωση απέναντί τους τζαι προς τους μιτσιούς. Τα διαλείμματα άμα φατσιήσουν έρκουνται κοντά μου. Εν ενδιαφέρον να θωρείς τον χαρακτήρα του κάθε neokipriou μέσα που την αντίδρασήν του στον τραυματισμό του. 

Αλλά εύκολα κάμνεις τον παραλληλισμό με τους ενήλικες neokiprious που τους οποίους παίρνουν τα παραδείγματά τους.


α) Πολλά μωρά εν έρκουνται καν άμα χτυπήσουν. Μαθαίνουμέ το μετά που τους γονιούς τους ή που τους φίλους τους. Εν θέλουν να μας ενοχλήσουν ή εν τους αρέσκει η σημασία. Πονούν βουβά τζαι ξέρουν ότι σιγά το πράμα εν να γιάνει. (Μειοψηφία)



β) Άλλοι έρκουνται τζαι λαλούν εφάτσιησα, σκουπίζεις το γαίμαν, βάλλεις τους σιρροττούιν λαλούν εφκαριστώ τζαι φεύκουν, βιάζουνται να παίξουν πάλε. (Μειοψηφία)



γ) Άλλοι έρκουνται υποβασταζόμενοι που 3-4 "φίλους τους", εν μπορούν να μιλήσουν που το κακόν που τους ήβρεν τζαι λαλούν μας οι άλλοι τι έγινε. Συνήθως άμα πούμε στους άλλους πηαίννετε πίσω στο διάλειμμα ο/η τραυματίας γιανίσκει αμέσως τζαι φεύκει πίσω τους. (Περισσότεροι)



δ) Η τελευταία κατηγορία εν η κλασσική neokipriaki. Έρκουνται κλαμμένοι να με έβρουν. Μπορεί να κρατούν πόδιν ή σιέριν ή τζιεφαλήν αλλά ενι ξέρεις τι έχουν. Πάντως φαίνουνται πιο πολλά νευριασμένοι παρά τραυματισμένοι.



Λαλείς τους: τι έγινεν;

- Έβαλέν μου κλάππαν ο τάδε ή εκούντησέ με η τάδε ή ...
- Γιε μου/κόρη μου, πε μου πού πονείς, πού εφάτσιησες...
- Εεε αφού κύριε λαλώ σου έβαλέν μου κλάππαν ο τάδε! Εγιώ τίποτε εν του έκαμα...
- Ναι, μάνα μου αλλά εχτύπησες ξα;
- Εεεεεε...
(Πλειοψηφία)